De Onvoltooide voltooien

In 2022 zou het ervan komen: de Onvoltooide afmaken! De tocht van Rome terug naar Den Bosch, die we in 2018 door een sterfgeval in de familie moesten staken.

Op zondag 1 mei treinen we door Duitsland naar ons eindpunt van de vorige keer: het bergdorp Orsières in Zwitserland op de flanken van de Grand Saint Bernard. We installeren ons in het ons uit 2013 bekende hotel Terminus aan het einde van het spoorlijntje en vertrekken de volgende ochtend bij prachtig lenteweer om de Onvoltooide te voltooien.

Onze conditie is goed; we hebben nog drie dagen geoefend op de nieuwe Dutch Mountain Trail in Limburg, dus niets staat een goede wandeling in de weg. Ach ja, een paar kleine pijntjes in onze knieën door een ongelukje met een spierverrekking een paar weken terug zorgen voor enige ‘phpd’ (pijntje hier, pijntje daar), maar dat ‘heeft iedereen op onze leeftijd’, toch?! Dat lopen we er wel uit!

Enthousiast stappen we de Via Francigena op en gaan op pad naar de dagbestemming Martigny, lekker bergafwaarts! Hoe makkelijk kan het zijn. De lente ontluikt en de bloemenpracht is immens. Maar…..bergafwaarts wordt klimmen en klauteren, dalen en stijgen en dalen en stijgen over wilde rotspaden. Het eindresultaat is weliswaar het bereiken van het 416 meter lager gelegen Martigny, maar ook wat meer phpd.

Mooi lenteweer

De volgende dag vetrekken we goedgemutst bij mooi lenteweer richting ons overnachtingsadres van de nonnen van La Pelouse in Bex en de dagen daarna verder langs het zonnige en met kleurrijke bloemenranden omzoomde Meer van Genève tot Lausanne. Een pláátje!

Na een leuke overnachting in de jeugdherberg naast het kantoor van het IOC, lopen we omhoog naar het mooie stadje Orbe en vandaar door de gorge van het riviertje de Orbe (schilderachtig!) richting de Franse Jura naar Jougne, Pontarlier en door de gorge van de Loue (eveneens schilderachtig!) naar Étalans en uiteindelijk Besançon, waar we een rustdag hebben gepland na tien dagen.

Klimmen eist zijn tol

En dan…. Is de koek op. Onze knieën trekken het niet langer. We lopen al een paar dagen op een rantsoen van paracetamol en ibuprofen. Het voortdurende dalen en klimmen op rotsachtige paadjes door de gorges eist zijn tol.

We hebben inmiddels 210 kilometer afgelegd. Nog een verdere 800 kilometer zou onzinnig zijn. En dus nemen we in het mooie Besançon het besluit om te stoppen en per TGV en ICE terug te reizen naar huis. Op vrijdag de 13^e ...

De Onvoltooide blijft dus onvoltooid. Het was een prachtige tocht met rondom ons elke dag het jonge lentegroen en zeeën van fleurige weidebloemen en uitbundige flora langs wegen en straatjes van de Via Francigena. De knieën zullen wel weer helen en de planning van een volgende tocht dringt zich alweer op……